Na de Vijftig tinten grijs-serie komt de Britse bestsellerauteur E.L. James met een nieuw boek, inclusief expliciete seksscènes. De mister is een liefdesverhaal dat zich afspeelt in het hedendaagse Londen en Cornwall, over de rijke Britse graaf Maxim Trevelyan die verliefd wordt op zijn Albanese schoonmaakster, Alessia Demachi.
De mister is een compleet ander verhaal dan de Fifty Shades-serie.
“Ik zie het als een moderne versie van Assepoester. Twee personages met compleet verschillende achtergronden vinden hun weg naar elkaar. Je hebt de zeer bevoorrechte Maxim Trevelyan. Hij heeft pasgeleden een groot fortuin geërfd, inclusief kilometers landgoed. Hij heeft geen idee wat hard werken is. Daarnaast heb je de verlegen Albanese Alessia Demachi. Ze komt uit een onderdrukte, patriottistische samenleving, waarin andere mensen beslissingen voor haar namen. Als ze erin slaagt weg te komen, wordt ze door haar moeder in een ongelooflijk gevaar gebracht. Als ze als schoonmaakster bij Maxim aan de slag gaat, blijkt dat ze ook nog eens ontzettend getalenteerd is. Ze is in het eerste opzicht niet geïnteresseerd in hem, maar in zijn piano.”
Zowel Maxim als Christian Grey spelen de piano. Waar komt dat vandaan?
“Ik kan zelf absoluut geen piano spelen! En dat is waarom al mijn personages dat wel kunnen. Zij leven het leven dat ik niet kan leiden, haha. Mijn moeder werd gedwongen om piano te leren spelen. Ze had er een hekel aan, en heeft mij dus niet geforceerd om lessen te nemen. Ik zou willen dat ze het wel had gedaan.”
Waar heb je de inspiratie voor dit verhaal vandaan gehaald?
“Overal en nergens. Ik heb een ruwe versie geschreven in 2009. Dit is dus echt een verhaal dat ik al langere tijd met mij meedroeg. Zelfs voor Fifty Shades. Het begon met een heel eenvoudig uitgangspunt: wat zou je doen als je verliefd werd op je schoonmaakster? Ik heb geen idee waarom dat ik me opkwam. Daarvanuit had ik zo een hele roman in mijn hoofd.”
” Ik ben nu eenmaal een succesvolle vrouw met overgewicht van middelbare leeftijd, die haar Twilight fanfictie publiceerde.”
– E.L. James
Er zijn recensenten die het verhaal zien als een rijke, machtige man tegen een zwak, hulpeloos meisje.
“Recensenten zijn niets meer en niets minder dan mensen met een mening. En we leven nu eenmaal in een wereld waarin haat je boeken verkoopt. Ik ben een enorme dank verschuldigd aan iedereen die ooit iets over mijn boeken heeft uitgespuwd. Ik ben nu eenmaal een succesvolle vrouw met overgewicht van middelbare leeftijd, die haar Twilight fanfictie publiceerde. Ik denk dat dat hetgeen is wat men zo kwaad maakt.”
Wat mij opviel tijdens het lezen, is dat je in De mister veel voorzichtiger bent met de erotische scènes dan in Fifty shades.
“Ik denk dat ik dat ook wel was. We leven nu in een andere tijd. Daarnaast zijn het ook twee verschillende verhalen, met compleet verschillende karakters. De seks is een aanspreekbaar onderdeel in Fifty. Het is de manier waarop Christian zichzelf weet uit te drukken. De manier waarop hij zijn leven leidt. De seks was in die boeken net zo’n belangrijk karakter als Christian en Anna zelf. De mister is echter meer een traditionele romance. Nog steeds sexy, maar niet prominent aanwezig. Seksscènes zijn heel erg karakter-gedreven. Ik denk dat Maxim fundamenteel gezien vrij lui is. En dominant zijn is hard werken, haha. Al is hij wel een man die weet wat hij moet doen. Hij komt ook uit de Tinder-generatie. Ik weet niet of dat een voor- of een nadeel is. Ik heb het nooit naar rechts of links hoeven swipen.”
Heeft die voorzichtigheid te maken met de Me Too-beweging?
“Zeker. Alle plezierige seks die ik in zowel Fifty shades als in De mister heb geschreven, is vrijwillig. Als Anna ooit nee zou zeggen, zou Christian stoppen. Hij is geen complete asshole. Dat wilde ik ook in dit boek heel duidelijk maken. Ik heb ook bewust een verkrachtingspoging beschreven in dit boek. Ik wilde dat als afschuwelijk over laten komen bij de lezer, omdat verkrachting nu eenmaal een afschuwelijk ding is. Ik hoop dat dat ook op de lezer overkomt. Dat men de angst daarin begrijpt.”
Citaat uit De mister van E.L. James
“Dit is een vergissing, een grote vergissing. […] Ik zie haar slaperige glimlach als haar vingers naar mijn schaamhaar glijden. Ik pak haar hand en breng hem naar mijn lippen. ‘Hebben we voor één nacht niet al genoeg schade aangericht?”
Ondanks dat het twee verschillende verhalen zijn, worden ze nu wel vergeleken.
“Ja, natuurlijk. Maar dat is prima. Ik wil niet steeds opnieuw dezelfde BDSM-boeken schrijven. Als dat is wat je wil lezen, dan zijn er genoeg andere boeken in de wereld. Er zijn ook lezers die helemaal niet van BDSM houden, maar zich wellicht wel aangetrokken voelen tot dit boek. Het draait naar mijn mening allemaal om de personages. En als ik mijn werk als schrijver goed doe, dan sleur ik de lezer het verhaal in door middel van de karakters en het plot. De seks is daar maar een deel van. Lukt dat niet, dan heb ik of gefaald, of het verhaal is niet het juiste verhaal voor jou. Zo simpel is dat.”
Hoe zorg je ervoor dat al die seksscènes die je schrijft verschillend zijn? Je hebt er nu zoveel geschreven.
“Er zijn maar zoveel woorden. En ik plaats ze gewoon elke keer in een andere volgorde. Zoals ik al zei, seks is heel karaktergericht. Dus ik probeer me heel erg in mijn karakters te leven. Wat zou hij doen? Hoe zou zij reageren? Dat maakt het verschil. Al is dat wel heel lastig. Ik hoop vooral dat de manier waarop ik schrijf realistisch is. Ik vind het mannelijk perspectief sowieso wat lastiger om te schrijven. Ze zijn gewoon minder observerend. Mijn man leest alles wat ik heb geschreven. Gelukkig heeft hij nog nooit gezegd ‘ja, maar dat zou je als man nooit denken!’.”
Je schrijft het boek zowel uit het perspectief van Maxim als Alessia, die uit Albanië is gevlucht. Waarom heb je voor Albanië gekozen?
“Zoals ik eerder zei kreeg ik het idee voor dit boek al in 2009. Ik heb Albanië toen gewoon uit de lucht geplukt. Ik vond het een interessant land, omdat ik er eigenlijk helemaal niets van afwist. In die tijd had ik een vaag idee dat het een communistisch land zou zijn, maar ik wist niet dat het een totalitaire staat was, afgezonderd van alles en iedereen tot in de jaren negentig. Toen ik het boek ging herschrijven, had ik echt moeite om grip op Alessia te krijgen. Ik heb na ontzettend veel research naar Albanië toe moeten reizen om haar karakter beter te kunnen begrijpen. Ik moest de lucht ademen die zij ademt. Ik heb geen spijt gehad van mijn keuze. Het is een prachtig land. Vooral het noorden heb je nog veel plattelandsgemeenschappen. Een soort stammen. Terwijl de hoofdstad, Tirana, een bloeiende, moderne stad is, verandert de rol van vrouwen in de rest van het land in een langzamer tempo dan in andere Europese steden.”
Kon je je goed in haar inleven?
“Uiteindelijk wel, ja. Ik lijk niet op haar. Ook niet op Maxim. Er zit zoveel meer van mij in Anna en Christian. Daarom was dit boek ook moeilijker om te schrijven. Om mij in te kunnen leven in Alessia ben ik dus naar Albanië afgereisd. Ook heb ik geen bevoorrecht leven geleid zoals Maxim. Ze zijn niet zoals ik.”
Zou je dat ‘bevoorrechte’ leven van Maxim willen leiden?
“Oh god, wie niet? Een leven waarin je maar kunt doen wat je wilt doen. Hij heeft geluk. Hij kan fotograferen, model staan of muziek componeren. Als je moeder de connecties heeft, en geld is ook geen issue, dan zweef je door het leven. Ja, Maxim heeft zijn vader verloren, en dat is vreselijk. Maar het zou nog erger zijn als je overleden vader ook nog eens de kostwinner van de familie was. In de Travalyan familie is er geld genoeg. Ik denk dat veel mensen dat leven zouden willen. Doen wat je wilt, weinig zorgen.”
Al zou je kunnen zeggen dat hij, voornamelijk in het begin, niet gelukkig is.
“Ik denk dat hij zich verveelt. Hij heeft geen doel, en daar ligt het probleem. Dat zit vanbinnen. Hij heeft zijn ‘ding’ nog niet gevonden. En toch erft hij al dit geld, al die verantwoordelijkheid. Dat is ontzettend belangrijk voor hem. Hij moet dat allemaal in goede banen leiden.”
Je zegt dat hij zijn ‘ding’ nog niet heeft gevonden. Betekent dat dat we een deel twee mogen verwachten?
“Ik zit er zeker aan te denken om een tweede deel te schrijven. Maar meer dan twee delen zal het niet worden. Ik heb kleine broodkruimels achtergelaten in het verhaal, zodat, als ik beslis dat ik een tweede deel wil schrijven, ik verder kan gaan waar ik gebleven was. Ik zou graag het gesprek met Maxim’s moeder willen zien wanneer hij haar vertelt dat hij tot over zijn oren verliefd is op zijn schoonmaakster. En weduwe Caroline, zijn schoonzus slash ex-geliefde. Of de Albanese Anatoli, een vreselijke, gewelddadige man. Een slachtoffer van zijn eigen omstandigheden, waar we nog niet genoeg over weten. Er is genoeg drama te beleven in dit verhaal.”
In april schreef de Britse Mirror dat je je nieuwste boek – die geen seksscènes bevat – niet door uitgeverijen gepubliceerd krijgt. Klopt dat?
“Zeker niet! Ik heb inderdaad een nieuw boek geschreven, zonder enige seksscènes. Mijn uitgeverij heeft de publicatie al toegezegd. Maar het heeft een tweede deel nodig. De mister zou eventueel een standalone kunnen zijn. Ja, zoals ik al zei zijn er opties om daar ook een nieuw deel van te schrijven. Maar het heeft het niet nodig. Je hoopt gewoon dat Maxim en Alessia een happy ever after krijgen. Maar dit nieuwe boek kan ik niet publiceren zonder een tweede deel. Het is alsof Anna Christian zou verlaten, omdat ze nu wel genoeg heeft van zijn rare gedrag. Off she goes. Nee, dat is geen optie. Maar voordat ik mijn nieuwste roman publiceer, wil ik dus eerst deel twee schrijven. To be continued.”
